فرام سافتور بار دیگر با یک چرخش کامل، سعی کرده تا فرمول بازی‌سازی خودش را دچار تغییر کند. این بار به جای یک تجربه صرفا تک‌نفره، ما با یک سولزلایک چندنفره روبرو هستیم که به صورت تک‌نفره هم قابل بازی است. اما آیا این حرکت موفقیت‌آمیز بوده است؟ با بررسی ویجیاتو از بازی Elden Ring Nightreign همراه باشید.

ایده‌ای که فرام سافتور برای بازی الدن رینگ نایترین داشته، یکی از آن ایده‌های جذاب و بکری است که نه فقط هواداران، بلکه هر گیمری را به خودش جذب می‌کند. پیش از عرضه بازی، فکر می‌کردم که ایده «الدن رینگ چندنفره» -در ساده‌ترین تعریف خود- یکی از بهترین ایده‌های ممکن است. الان و پس از چند ده ساعت تجربه بازی Elden Ring Nightreign، فکر نمی‌کنم این حدس من درست بوده باشد. الدن رینگ نایترین حس و حال یک ریمیکس یا تنظیم مجدد را می‌دهد. همان محیط‌ها، همان دشمنان و همان سلاح‌ها، حالا در ترکیب‌های مختلف روبروی هم قرار می‌گیرند. چیزی که بازی را جذاب‌تر می‌کند،‌ همکاری سه نفره‌ای است که بین بازیکن‌ها شکل می‌گیرد و تجربه‌ای چندنفره را به یکی از بهترین بازی‌های جهان باز عصر مدرن تزریق می‌کند.

موفقیت الدن رینگ نایترین در گرو خود الدن رینگ بوده است اما این که «فقط» به همان موفقیت بازی اصلی نگاه کنیم و فراتر از آن را در این بازی جستجو نکنیم، کم‌لطفی به همان عصر مدرن گیمینگ است. المان‌های روگ‌لایت بازی، چیزی است که به ریمیکس کردن ایده اصلی کمک کرده است. با این حال، این تنها چیزی نیست که به آن نیاز داریم. از همان ابتدا، نایترین خودش را با فضایی بصری منحصر به‌فرد و سنگین معرفی می‌کند. مناطق بازی عملا شب‌هایی تاریک‌تر و مناظری وهم‌آلودتر را می‌بینیم که به طریز عجیبی حس انزوا و تهدید را تشدید می‌کند. البته این پایان ماجرا نیست.

در بخش گیم‌پلی، Nightreign سعی می‌کند تا چالش‌های مختلفی را برای مخاطب بسازد. از دشمنانی که با آن‌ها آشنایی قبلی داریم تا طراحی و الگوهای حمله‌ای که دوباره باید از بر بشویم. بازی سعی می‌کند خلاقانه باشد اما لزوما همیشه موفق نیست. با این حال، بی‌رحمانه بودن فضای بازی کماکان پابرجاست و دشمنان، مخصوصا در هنگام شب، بسیار غافل‌گیرکننده هستند. از سوی دیگر، باس‌فایت‌ها مثل تمام بازی‌های سولزلایک، نقطه قوت Nighreign محسوب می‌شوند. تعداد باس‌ها بالاست و ما با تنوعی عالی روبه‌رو هستیم که حس رضایت را از مبارزات بالاتر می‌برد. به این ترتیب، حس یک تجربه کلاسیک از سولزلایک همچنان پابرجاست.

هسته اصلی الدن رینگ نایترین را بی چون و چرا، حالت کوآپ سه‌نفره آن تشکیل داده است. وقتی در حالت پرفکت ذهنی سازنده‌های بازی آن را ببینیم، نایترین یک تجربه کم‌نقص است و همه‌چیز خیلی خوب پیش می‌رود. در حالت کوآپ، سه بازیکن به صورت موازی با هم حرکت می‌کنند، دشمنان را شکست می‌دهند و به دنبال لوت بهتر هستند. کوآپ الدن رینگ نه از جنس ایستادن و آرامش، بلکه از جنس هیاهو و هیجان است. ران‌های ۴۵ دقیقه‌ای بازی کمک می‌کنند تا منابع محدود خود را مدیریت کنید، با باس‌های منحصر به فرد بجنگید و در برابر هجوم شب از خودتان مراقبت کنید.

بازی اما چالش‌های جدیدی هم برای تجربه کلی الدن رینگ می‌سازد. تعهد عجیب و غریب سیستم‌های بازی به حالت کوآپ، مشکل اصلی بازی است. اینجا فقط بحث تعادل عجیب یا نابه‌سامان بازی نیست. تجربه انفرادی بازی، حس خوبی نمی‌دهد و برای اولین بار، واقعا سطح دشواری بازی از نظر مواجهه با دشمنان مختلف، طاقت‌فرسا از آب در آمده است. بازی حتی این مسیر را برای بازیکن‌هایی که تا حالا سولزلایک‌ها را تک‌نفره بازی کرده‌اند، هموارتر نمی‌کند. چت صوتی بازی بسیار ضعیف و مچ‌میکینگ پراشکال است. بنابراین بهترین حالت الدن رینگ نایترین که بازی با دوستان است، با بدترین حالت آن که بازی به صورت تک‌نفره است، تفاوت چشم‌گیری دارد. در این بین، فرام سافتور سعی کرده تا با انتشار پچ‌های مختلف، این مشکلات را بهبود دهد. هر چند که بازی همچنان جای کار زیادی برای بهبود تجربه تک‌نفره‌اش دارد.

حس کشف کردن محیط‌ها در الدن رینگ هم اینجا جای خودش را به یک سری اکسپدیشن سریع و پرهیاهو داده است. این حس و حال برای ساعات اول جذاب و هیجان‌انگیز است، اما به مرور زمان مخاطب را وارد لوپ تکراری می‌:ند. ماهیت تکراری هر ران از بازی Elden Ring Nightreign، به المان‌های روگ‌لایت آن نمی‌خورد و پتانسیل این را دارد که به تجربه‌ جذاب بازی اصلی لطمه وارد کند. یکی از مشکلات اصلی ران‌ها هم این است که پاداش‌های بهتر در بازی معمولا همیشه در انتهای ران قرار گرفته‌اند. بنابراین «اهمیت مقصد به تجربه سفر»، یکی از معضل‌های الدن رینگ به عنوان یک سولزلایک با المان‌های روگ‌لایت است.

معرفی کلاس‌های جدید مثل Ironeye، به سبک‌های بازی الدن رینگ اضافه کرده است.به این ترتیب که حالا تجربه کلاس آیرن‌آی، می‌تواند مبارزه از راه دور را به فرم جدیدی به این دنیا اضافه کند که قابل تقدیر است. به صورت کلی، طراحی باس‌ها، اماژ به بازی‌های قبلی مثل بلادبورن و سکیرو دارد -که خیلی‌ها آن را استفاده مجدد از assetها می‌دانند- اما هر رویارویی با باس را به خاطر ذات چندنفره بودن، منحصر به فرد جلوه می‌دهد و تکرارپذیری خوبی را ارائه می‌دهد.

بررسی بازی Elden Ring Nightreign بر اساس نسخه ارسالی ناشر (بندای نامکو) برای ویجیاتو روی پلتفرم پی‌سی انجام شده است.

می‌خرمش…

اگر عاشق تجربه‌های آنلاین کوآپ هستید و دو دوست دیگر هم دارید، بازی تجربه کوآپ بی‌نظیری است که می‌توانید آن را به صورت منظم تجربه کنید.

نمی‌خرمش…

اگر قصد دارید بازی را انفرادی تجربه کنید،‌ حس اکتشاف الدن رینگ را دوست دارید یا از تکرار زیاد خسته می‌شوید، شاید Nightreign بازی مناسبی برای شما نباشد؛ حداقل در حال حاضر!

75

امتیاز ویجیاتو

در مجموع، Elden Ring Nightreign تلاشی جسورانه اما نه لزوما کامل از دنیای الدن رینگ در حالت کوآپ با المان‌های روگ‌لایت است. بازی در بازآفرینی جایگاه افسانه‌ای الدن رینگ ناکام می‌ماند اما به عنوان یک تجربه جدید از فرام سافتور در دنیای کوآپ و آنلاین، با اثر قابل قبول و رو به جلویی مواجه هستیم.

منبع