ما از تماشایش دچار شرم شدیم؛ سازندگان در چه وضع‌اند؟ مگر می‌شود چنین فیلمی؟ چه کسی این آثار را می‌سازد؟ چه بر سر سینما آمده؟ Fear Street: Prom Queen یک شوخی زشت است. شوخی با سینما، شوخی با ژانر اسلشر و شوخی با جوامع انسانی. این فیلم (اگر بشود اسمش را فیلم گذاشت) عملا چیزی ندارد. شاید کمدی است و من متوجه نشده‌ام! Fear Street: Prom Queen یک و نیم ساعت خالص توهین به مخاطب است و بس.

فیلم Fear Street: Prom Queen که در سال ۲۰۲۵ منتشر شد، بخشی از مجموعه فیلم‌های ترسناک اقتباسی از رمان‌های آر.ال. استاین است. داستان این فیلم در سال ۱۹۸۸ در شهر شیدساید رخ می‌دهد و ترکیبی از ژانرهای ترسناک، معمایی و درام نوجوانانه را ارائه می‌دهد. داستان در دبیرستان شیدساید و در آستانه مراسم رقص فارغ‌التحصیلی (پرام) در سال ۱۹۸۸ جریان دارد. این مراسم قرار است یکی از مهم‌ترین رویدادهای سال برای دانش‌آموزان باشد، جایی که ملکه رقص (Prom Queen) انتخاب می‌شود. اما این جشن به زودی به یک کابوس تبدیل می‌شود، زمانی که یک قاتل نقاب‌دار با ماسک قرمز شروع به هدف قرار دادن نامزدهای ملکه رقص می‌کند. داستان حول گروهی از دانش‌آموزان، به‌ویژه دختران محبوب دبیرستان که در رقابت برای تاج ملکه هستند، می‌چرخد. با وقوع مرگ‌های ناگهانی و خشونت‌بار، فضای شادی‌آور مراسم به وحشت و هرج ‌و مرج تبدیل می‌شود. هرج و مرجی که اصلا سینمایی نیست و صرفا یک فانتزی است. قتل‌های پاپ کورنی با خشونت بالا که مثلا قرار است تداعی کننده حس فیلم‌های اسلشر دهه هشتاد باشد. آغاز این فانتزی اسلشر هم با صحنه‌ای آغاز می‌شود که یک دخترِ تیپیکال دست خود را به صورت نمایشی قطع می‌کند. این صحنه به قدری بد، ضعیف و افتضاح است که درون‌مایه فیلم را مشخص می‌کند. همه‌چیز حول محور همین خون بازی شکل گرفته است. این خون بازی صرفا این یک ایده یوتیوبی است و مدیوم مقدس سینما جولانگاه این بچه‌ بازی‌ها نیست.

ما با فیلم‌های تینجری اسلشر کمی مواجه نشده‌ایم. همگی از دم ضعیف بودند و لایق نوشتن بیشتر نیستند. اما این نوع از آثار قبل از هرچیزی تینجری بودند. یعنی موفق شده بودند یک فضای خاص تینجری را ساخته و به آن هویت دهند. این آثار هم طرفداران مخصوص خود را دارند که همین فضای تینجری آن‌ها را ارضا می‌کند. ایراد Fear Street: Prom Queen نیز در این است که اصلا تینجری نیست. یعنی قبل از عاشقانه و اسلشر و غیره اصلا هیچ فضای تینجری شکل نمی‌گیرد. فضا به همین کلاس و پرام خلاصه شده و تمامی مراحل هویت‌سازی با سرعت تند طی می‌شوند تا به چند سکانس خون بازی برسند. مثلا در نیم پرده اول دختران بد جنس کلیشه‌ای، کاراکتر اصلی را مورد آزار و اذیت کلامی قرار می‌دهند. داستان هم مشخص نیست؟! صرفا زمزمه‌هایی از قتل به گوش می‌رسد، قتلی که گویا مادرش انجام داده و همین پاشنه آشیل کاراکتر اصلی می‌شود. اما این پاشنه آشیل اصلا حسی نمی‌دهد. دروغین است. صرفا آمده تا داستان را پُر رنگ‌تر کند. دیگر کاراکترهای تیپیکال هم که اصلا چیزی برای نوشتن ندارند کلیشه در فیلمنامه بیداد می‌کند. قطعا نویسنده این فیلم هیچ چیزی از نوشتن و سینما نمی‌داند. برای مثال فیلم در دهه هشتاد آمریکا روایت می‌شود. مخاطب باید بتواند از روی تصویر، زمان دراماتیک قصه را حدس بزند. از ماشین‌ها، مدل موها و غیره حدس بزند که اینجا دهه هشتاد آمریکاست. Fear Street: Prom Queen از این فضاسازی فقط حذف گوشی را دارد. یعنی کاراکترها تنها موبایل ندارند وگرنه همه‌چیز متعلق به زمان اکنون است.

فرنچایز خیابان وحشت ربطی به فیلم ما ندارد. درست است که عنوان را چنین انتخاب کرده‌اند تا مخاطبین را به سمت اثر بکشند اما این فیلم ربطی به فرنچایز اصلی ندارد. اسلشر هم که بیس اصلی داستان است، صرفا چندین قطع دست و پاست که آن هم ساخته نشده است. مثلا یک زن ۴۵ کیلوگرمی با تبر چنان ضربه می‌زند که سر یک مرد درشت هیکل از جا کنده می‌شود. یا در نبردهای تن به تن کاملا موفق است تا حریف را از پای درآورد. این همه خون بازی در ذهن مخاطب این سوال را تداعی می‌کند که چرا؟ دلیل این همه خشونت و قتل چیست؟ درنهایت فیلم چنین پاسخ می‌دهد که قاتلان برای برنده شدنِ دخترشان در پرام، دست به این قتل‌ها زده‌اند!!! یعنی پلات عملا از ذهن یک بچه دوازده ساله بیرون آمده است. حال کارگردان هم برای اضافه کردنِ حس تعلیق و هیجان، یک سرایدار را به قصه اضافه کرده است که مثلا با ذهن مخاطب بازی کند. دوربین خصمانه و با بازی بد او را به تصویر می‌کشد تا ادعا کند که شاید او قاتل است. اما او هم بدون اینکه اصلا موفق شود ذهن مخاطب را درگیر کند، از قصه حذف می‌شود.

در پایان چنین می‌شود گفت که فیلم Fear Street: Prom Queen (2025) یک فاجعه سینمایی تمام‌عیار است که نه‌ تنها به ‌عنوان دنباله‌ای برای سه‌گانه تحسین‌شده Fear Street ناامیدکننده عمل می‌کند، بلکه به ‌تنهایی به ‌عنوان یک فیلم اسلشر نیز به طرز خجالت‌آوری ناکام می‌ماند. این اثر، که ظاهراً تلاش داشته روح نوستالژیک دهه ۸۰ و ژانر اسلشر را زنده کند، در بهترین حالت یک تقلید بی‌جان و در بدترین حالت یک توهین به شعور مخاطب است. مت پالمر، که پیش‌تر با Calibre نشان داده بود می‌تواند تنش خلق کند، در اینجا انگار فراموش کرده که چگونه یک فیلم ترسناک بسازد. کارگردانی او بی‌نظم، پراکنده و فاقد هرگونه حس ریتم است. صحنه‌های قتل که قرار بود نقطه قوت فیلم باشند، به دلیل کات‌های شتاب‌زده و فیلم‌برداری آماتورگونه، بیشتر شبیه ویدیوهای ارزان‌قیمت هستند تا یک اثر سینمایی. بازیگران، حتی استعدادهای شناخته‌شده‌ای مانند کاترین واترستون، در نقش‌هایی گیر افتاده‌اند که هیچ عمقی ندارند. دیالوگ‌ها؟ چنان مصنوعی و بی‌روح که انگار از یک ژنراتور دیالوگ‌های کلیشه‌ای دهه ۸۰ بیرون کشیده شده‌اند. تلاش فیلم برای بازسازی فضای دهه ۸۰ با لباس‌ها و موسیقی پاپ آن دوره، به ‌جای نوستالژیک بودن، تصنعی و اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد. طراحی صحنه‌ها فاقد جزئیات ظریفی است که سه‌گانه اصلی را جذاب کرده بود و موسیقی متن به‌ جای تقویت حس و حال ترسناک، بیشتر شبیه یک پلی‌لیست تصادفی از آهنگ‌های پاپ قدیمی است که بی‌ربط به صحنه‌ها پخش می‌شوند. اگر به دنبال یک فیلم اسلشر خوب هستید، وقت خود را با Fear Street: Prom Queen تلف نکنید. این فیلم نه ‌تنها بدترین اثر در مجموعه Fear Street است، بلکه یکی از ضعیف‌ترین فیلم‌های ترسناک سال‌های اخیر محسوب می‌شود. به‌ جای تماشای این فاجعه، بهتر است سه‌گانه اصلی را دوباره ببینید یا حتی یک فیلم کلاسیک مانند Halloween را انتخاب کنید. Prom Queen نه ترسناک است، نه هیجان‌انگیز و نه حتی ارزش یک بار تماشا را دارد.

نمره نویسنده به فیلم: ۱ از ۱۰

منبع خبر