5 تا از بدترین هواپیماهای جنگنده در جنگ جهانی دوم

ارسال شده توسط: علیرضا قادرمیهنی 07 دی 1403 ساعت 12:23

در میانه نبرد بزرگ جنگ جهانی دوم، هواپیماهای جنگنده زیادی طراحی و تولید شدند که در این مطلب به معرفی بدترین آن‌ها می‌پردازیم.

در جنگ جهانی دوم شاهد نوآوری‌های زیادی در زمینه طراحی و ساخت هواپیماهای جنگنده بودیم؛ چرا که درگیری‌ها به شدت زیاد بود و نیاز به جت‌های جنگی بیش از پیش احساس می‌شد. این نبرد بزرگ، کشورهای درگیر را مجبور کرد تا انواع جنگنده‌ها، بمب‌افکن‌ها و هواپیماهای باری و مسافربری را توسعه داده و به میدان بفرستند.

با بدترین هواپیماهای جنگنده در جنگ جهانی دوم آشنا شوید

گرچه در دومین جنگ جهانی خبری از F-35 لایتنینگ 2 یا F-22 رپتور نبود، اما تعدادی هواپیمای جنگی بی‌نظیر وجود داشتند که آزادانه در آسمان دشمن پرواز کرده و به متفقین کمک می‌کردند تا بر نیروهای متحد، پیروز شوند. با این حال، همه جنگنده‌هایی که در این نبرد بزرگ به کارگیری شدند، نتوانستند به اندازه میتسوبیشی A6M ژاپن یا P-51 آمریکای شمالی موفق باشند. برخی از آن‌ها از مشکلات طراحی رنج می‌بردند و گروهی دیگر چون با عجله تولید می‌شدند، نمی‌توانستند به خوبی در آسمان پرواز کنند.

البته تعداد جنگنده‌هایی که به طرز وحشتناکی طراحی و ساخته شده بودند، اندک است. خلبانان هلندی به هواپیماهای جنگی مثل Brewster F-2A Buffalo، در مقایسه با جنگنده‌های چابک ژاپنی، لقب تابوت پرنده داده بودند. در ادامه این مطلب به سراغ معرفی 5 جنگنده‌ای می‌رویم که به معنای واقعی کلمه افتضاح هستند و بعد از آخرین پرواز موفقیت آمیزشان، بد نیست نگاهی به آن‌ها بیندازیم.

1. کرتیس رایت CW-21 دیمون

در سال‌های قبل از آغاز جنگ جهانی دوم در اروپا، شرکت کرتیس رایت، مشغول توسعه یک رهگیر برای عملیات‌های آینده بود. نتیجه نهایی تلاش‌های این کمپانی اروپایی، جنگنده‌ای با نام CW-21 دیمون شد که می‌توانست با سرعت بالایی به ارتفاعات بالا برسد. همچنین این جت جنگی برای نبردهای داگ فایت، توانمند بود و یک هواپیمای تهاجمی برای مقابله با بمب‌افکن‌های دشمن به شمار می‌رفت.

قلب تپنده CW-21 دیمون، یک پیشرانه به نام Wright R-1820 G5 Cyclone بود که می‌توانست حداکثر 850 اسب بخار قدرت تولید کند. با این موتور نسبتا قدرتمند، جنگنده فوق می‌توانست به سرعت 314 مایل در ساعت و سقف پروازی 34.300 فوت برسد. CW-21 برای تسلیحات خود از دو مسلسل M2 براونینگ کالیبر 50 و دو مسلسل M1919 براونینگ کالیبر 30 استفاده می‌کرد؛ بنابراین، روی کاغذ چیزی فراتر از یک هواپیما برای مقابله با بمب‌افکن‌ها به حساب می‌آمد.

از کرتیس رایت دیمون تنها 62 فروند بین سال‌های 1939 و 1940 میلادی ساخته شد و پس از آن این پروژه به دست فراموشی سپرده شد. نمونه‌های اولیه و هواپیماهای پیش تولید به چینی‌ها تحویل داده شد که آن‌ها هم سقوط کردند. وزن این جت جنگی سبک بود و مشکل بزرگی که داشت، فرود غیرایمن آن بود.

2. بلک برن B-25 راک

بلک برن بی 25 راک یک جنگنده برای نیروی دریایی بود که اولین بار در سال 1939 میلادی به نیروی دریایی بریتانیا تحویل داده شد. این هواپیما به عنوان یک بمب افکن طراحی شده و به همین خاطر مجهز به چهار مسلسل براونینگ کالیبر 303 با 2400 گلوله بود. همچنین زیر هر یک از بال‌های این جت جنگی، یک بمب 250 پوندی یا یک بمب ضد زیردریایی 100 پوندی قرار داشت.

بلک برن B-25 راک مجهز به یک پیشرانه بریستول پرسئوس XII شده بود که می‌توانست 890 اسب بخار قدرت تولید کند. متاسفانه این میزان قدرت برای رسیدن به سرعت مدنظر کافی نبود و بی 25 می‌توانست به حداکثر 223 مایل بر ساعت دست یابد. چنین سرعتی برای یک هواپیمای جنگنده در آن زمان، بسیار کم است. (برای مثال حداکثر سرعت P-51 موستانگ به 437 مایل بر ساعت می‌رسید در حالی که A6M2 زیرو با نهایت سرعت 316 مایل در ساعت پرواز می‌کرد.)

علیرغم مشکل سرعت پایین، این جنگنده وارد خدمت شد و در مجموع 136 فروند از آن تولید گردید. در مقایسه با هواپیماهای مشابه، B-25 مجهز به سلاح‌های سبک شده بود و نمی‌توانست تأثیر زیادی روی پرنده‌های دشمن بگذارد و به همین خاطر موفق نشد که نیازهای نیروی دریایی بریتانیا را برآورده کند. تنها پیروزی این هواپیما، سرنگونی یک بمب افکن آلمانی جانکرز بود که در سال 1940 میلادی به وقوع پیوست.

مشکل بعدی بلک برن بی 25 راک، تجهیز آن با بمب‌های کوچکی بود که علیرغم برخورداری از دقت بالا، توانایی رساندن آسیب زیادی نداشتند. به دلیل ناکارآمدی، این جنگنده از خدمت کنار گذاشته شد و به مأموریت‌هایی مثل نجات دریایی و یدک کشی اختصاص یافت. امروزه این پرنده به عنوان یکی از بدترین جنگنده‌های بریتانیا در جنگ جهانی دوم شناخته می‌شود.

3. فوکه وولف Ta-154 موسکیتو

شرکت‌های هواپیماسازی آلمان در طول جنگ جهانی دوم، تلاش زیادی برای تولید جنگنده‌های پرسرعت و باکیفیت کردند. یکی از نتایج تلاش‌های آلمان در طول جنگ، فوکه وولف Ta-154 موسکیتو بود که به عنوان یک جت جنگی مخصوص شب طراحی شد. توسعه این پرنده تا سال 1942 میلادی طول کشید و در سال 1944 میلادی به تولید کامل رسید.

تا اواخر سال 1944، تنها 50 فروند هواپیما تولید شد و درست زمانی به پرواز درآمد که جنگ در اروپا رو به پایان بود. فوکه وولف تا 154، آن طور که طراحانش امیدوار بودند، توانمند نبود. برای به حرکت درآوردن این هواپیما از دو موتور جانکرز جومو 213E استفاده شد که می‌توانست 3500 اسب بخار قدرت تولید کند و به حداکثر سرعت 400 مایل در ساعت برسد. برد این پرنده هم مناسب بود و به 1160 مایل می‌رسید.

جنگنده Ta-154 مجهز به دو توپ 20 م.م MG 151/20 و دو توپ 30 م.م MK-108 شده بود. این پرنده در ابتدا خیلی امیدوارکننده ظاهر شد، اما طولی نکشید که ورق برگشت و متفقین تنها کارخانه تولیدی آن را با خاک یکسان کردند. این هواپیما سرانجام به عنوان یک نمونه آموزشی به خدمت درآمد.

4. مسرشمیت Me-210

هواپیمای مسرشمیت به عنوان جایگزینی برای Bf-110 ساخته شد و در نتیجه یک جنگنده سنگین وزن بود که می‌توانست در حملات زمینی یا درگیری‌های هوایی شرکت کند. مشکلات تولید مثل طراحی مربوط به پیکربندی بال‌ها و بدنه مانع پیشرفت این هواپیمای جنگی شد. مجموع این مشکلات باعث کند شدن روند تولید شد.

مدل‌های متعددی از Me-210 وجود داشت و در مجموع 352 فروند به آلمان تحویل داده شد. مجارستان توانست 108 فروند از این جنگنده را به صورت تحت لیسانس تولید کند. مسرشمیت ام ای 210 یک هواپیمای جنگی قدرتمند با دو موتور دایملر بنز DB-605B بود  که هر کدام می توانستند تا 1445 اسب بخار قدرت تولید کنند.

قدرت پیشرانه ها باعث شد تا این جت جنگی بتواند به حداکثر سرعت 360 مایل در ساعت برسد و سقف ارتفاع 29.200 فوتی را آزمایش کند. از نظر ساختار تسلیحاتی، دو توپ MG-151/20، دو مسلسل 7.92 م.م MG-17 و دو مسلسل 13 م.م MG-131 برای آن در نظر گرفته شده بود. Me-210 می توانست مجموعه ای از بمب ها را با وزن 4409 پوند حمل کند.

متاسفانه این هواپیما هندلینگ وحشتناکی داشت و همین باعث شد تا چندین مرتبه سقوط کند. علاوه بر این مشکل سقوط ناگهانی ارابه فرود، مسرشمیت را تبدیل به یک جنگنده ترسناک برای خلبانان کرده بود.

5. سوراسکای P-35

سوراسکای P-35 هواپیمای جالب توجهی به نظر می‌رسد، زیرا نخستین جنگنده نیروی هوایی ارتش ایالات متحده بوده که مجهز به ارابه فرود جمع شونده، کابین خلبان و ساختار بدنه فلزی شده است. چنین طراحی برای چنین پرنده‌ای جهشی رو به جلو به حساب می‌آمد، اما متاسفانه P-35، بهترین جنگنده تولید شده توسط ایالات متحده نبود. توسعه این جت جنگی سال‌ها پیش از پیوستن به ارتش آمریکا به جنگ آغاز شد و به صورت رسمی از سال 1937 به میدان آمد.

تنها 183 فروند از این جنگنده تولید شد و با این حال سال‌ها در خدمت نیروی هوایی سوئد، انجام وظیفه کرد. سوراسکای پی 35 به عنوان اولین جت جنگی مدرن ایالات متحده به حساب می‌آمد، اما درست زمانی که این کشور به جنگ جهانی دوم پیوست، بازنشسته شده و جای خود را به هواپیماهای بهتر داده بود. قلب تپنده آن یک موتور پرتی اند ویتنی R-1830 بود که می‌توانست حداکثر 850 اسب بخار قدرت تولید کند. سرعت P-35 به 280 مایل در ساعت می‌رسید و می‌توانست از آشیانه خود، 625 مایل دور شود.

سوراسکای پی 35 همچنین مجهز یک مسلسل کالیبر 50 و 30 شده و گرچه این تسلیحات روی کاغذ مطلوب به نظر می‌رسد، اما در مقایسه با هواپیماهایی که ژاپنی‌ها و آلمانی‌ها در آن زمان داشتند، پی 35 حرفی برای گفتن نداشت. هر چند که آمریکا خیلی زود سوراسکای را کنار گذاشت، اما جنگنده ضعیف آن‌ها خانه جدیدی در سوئد، کلمبیا و فیلیپین پیدا کرد.

در گجت نیوز بخوانید: قیمت جنگنده F-35 چقدر است و چه تفاوتی با سایر هواپیماهای جنگی دارد؟ سلاح های چاپ سه بعدی، بسیار خطرناک و غیرقابل رهگیری هستند برترین فناوری‌ های نظامی سال ۲۰۲۴ تقابل نفس گیر سرباز روسی و پهپاد انتحاری اوکراینی را تماشا کنید

منبع خبر