۱۰ آهنگ برتر گروه متالیکا همراه با ویدیو؛ از Creeping Death تا The Unforgiven

متالیکا آهنگ‌های فراموش‌نشدنی زیادی دارد که تاثیر آن‌ها بر ژانر متال غیرقابل محاسبه است. آهنگ‌های این گروه متال می‌تواند از ترش متال کوتاه و ساده تا اینسترومنتال‌های بلند لایه‌ای تا تصنیف‌های قوی احساسی تا کانتری متفاوت باشد. مانند همه هنرمندان برجسته، تاثیر متالیکا بر دنیای موسیقی از چند جهت می‌آید و این سلیقه التقاطی در موسیقی آن‌ها را بالاتر از آهنگ‌های متال معمولی قرار می‌دهد. وقتی آهنگ‌های فوق‌العاده زیادی برای انتخاب وجود داشته باشد، تهیه لیستی از بهترین‌ها می‌تواند کمی چالش‌برانگیز باشد. آهنگ‌های زیادی وجود دارند که به دلایل درستی معروف بوده و آهنگ‌های دیگری هستند که خوب هستند اما در سطح بقیه نیستند. برای مثال، این که Enter Sandman محبوب‌ترین آهنگ گروه متالیکاست، آن را به بهترین آهنگ آن‌ها تبدیل نمی‌کند. در هر صورت، در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ آهنگ برتر گروه متالیکا آشنا کنیم.

بهترین آهنگ‌های گروه متالیکا

۱۰- The Four Horsemen
۹- For Whom the Bell Tolls
۸- Disposable Heroes
۷- Creeping Death
۶- Nothing Else Matters
۵- The Unforgiven
۴- Welcome Home (Sanitarium)
۳- Fade to Black
۲- One
۱- Master of Puppets

۱۰- The Four Horsemen

آلبوم: Kill ‘Em All (۱۹۸۳)

بر اساس چهار سوار آخرالزمان در کتاب مکاشفه، ترانه The Four Horsemen حاوی بیتی است که ریتمی تا حدودی پرانرژی دارد. صدای زیر جیمز هتفیلد مخصوص سال‌های اول فعالیت گروه است و در اینجا خیلی خوب کار می کنند. همخوانی‌ها در این آهنگ زیاد نیست، که فضای بیشتری را برای نمایش خاطره انگیز هتفیلد از سوارکارانی که «دارن نزدیک میشن، روی اسب های چرمی می تازن» فراهم می سازد.

یک بخش دقیقه ای وجود دارد که تا حدودی از بقیه آهنگ فاصله می گیرد، اما بخش انفرادی که در ادامه این یک دقیقه می آید ارزش انتظار را دارد. همچنین این آهنگ دارای یک گیتار پس زمینه مالیخولیایی است، در حالی که گیتار دیگری روی آن می‌نوازد به گونه‌ای که به طور اقناع کننده ای از وقت برای بالا بردن سرعت استفاده می کند. یکی از چیزهایی که در مورد متالیکا این است که آنها برای لحظات اوج خود عجله ای ندارند، به جای آن تصمیم دارند آرام آرام به آن نقطه برسند تا مخاطب خود را به هیجان آورده و با فضای آن هماهنگ سازند. تک نوازی دیگری هم در آهنگ چهار سوارکار هست که لحن آن بیشتر با متن ترانه همخوانی دارد که بهترین روش ممکن برای به پایان رساندن این آهنگ است.

۹- For Whom the Bell Tolls

آلبوم: Ride the Lightning (۱۹۸۴)

بر اساس اوج یکی از مشهورترین رمان‌های ارنست همینگوی (که عنوان آن به نوبه خود بر اساس شعر معروف جان دان انتخاب شده است)، ترانه For Whom the Bell Tolls با شروع با صدای دلخراش یک زنگ، به نام خود وفادار می‌ماند. اشعار به طور موثری فضای جنگ را با جملاتی مانند «در حالی که به سمت افق می تازند، صدای شلیک تفنگهایشان به گوش می رسد» و «پنج نفر هنوز زنده اند و در خون خود غلت می زنند» آماده می کند. مانند تمام بهترین آهنگ های متالیکا، مقدمه این آهنگ، قبل از شروع آواز کاملاً شما را جذب می کند.

این آهنگ کمی ریتم آهسته‌تر و ضربه‌زننده‌تری دارد که توسط درام باس و ضرب قوی تقویت می شود. این یک ریتم غیرمعمول برای گروه متالیکاست (در معنای مثبت)، و به اندازه دیگر آهنگ های گروه سنگین است. ناله های دور گیتار الکتریک در پس زمینه در آستانه محو شدن آهنگ، این ترانه کلاسیک آلبوم دوم گروه را به شکلی بی نقص به پایان می رساند.

۸- Disposable Heroes

آلبوم: Master of Puppets (۱۹۸۶)

وقتی اکثر طرفداران به آلبوم Master of Puppets فکر می کنند، عمدتاً آهنگ همنام آن را به یاد می آورند. اما یک آهنگ حماسی ۸ دقیقه ای دیگر وجود دارد که تقریباً به همان اندازه توجه ما را می طلبد: آهنگ ترشر ضد جنگ به نام Disposable Heroes. این عنوان به تنهایی آنچه را که باید در این اشعار انتظار داشت، خلاصه می‌کند، که ردپای شاهکارهای متال قبلی مانند War Pigs از Black Sabbath را دنبال می‌کنند، اما خشم را چند درجه افزایش می‌دهد.

آهنگ به سرعت شروع می شود و هرگز از این سرعت دست نمی کشد. با این حال هنوز هم با توجه باورنکردنی به هنر و شعری که انگار فریادی از دل قبرستان است، به خوبی فضا را برای خود فراهم می کند. تنش نمایش داده شده در اینجا چیزی است که فقط آهنگ هایی در کلاس Master of Puppets می توانند با آن رقابت کنند، و اشعار آن نیز برخی از بهترین اشعار متالیکاست (مانند تکرار Back to the front). پیچیدگی شگفت‌انگیز این آهنگ هیچ مانعی برای خشم دیوانه‌وار آن ایجاد نمی‌کند، که قهرمانان یک‌بار مصرف را به یکی از جواهرات دست‌کم‌گرفته‌شده در کارنامه گروه متالیکا تبدیل می نماید.

۷- Creeping Death

آلبوم: Ride the Lightning (۱۹۸۴)

آهنگ دیگری که به سرعت شما را جذف خود می کند، Creeping Death است که یکی از ضروری‌ترین ریف‌های متالیکا را در خود دارد. این آهنگ بر اساس بلایای مصر، به ویژه مرگ پسران اول مصریان، ساخته شده و گروه این داستان خروج را با سبعیتی ترسناک روایت می کند. چند دقیقه اول آنقدر نفس گیر و بیرحمانه است که بخش کوتاه و کمی کندتر آن (که در آن صدای مردم را می‌شنویم که در پس‌زمینه «بمیر!» را فریاد می زنند) به اندازه بقیه مسیر تکان دهنده است. جای تعجب نیست که گروه متالیکا در اجراهای زنده تمایل دارد که این بخش از آهنگ را طولانی تر کند.

آهنگ مرگ خزنده در کنار تک‌نوازی قدرتمند کرک همت و پایانی که چیزهای دیگری را به آنچه در ابتدا نواخته شد اضافه می‌کند، کمتر از یکی از بهترین آهنگ های ترش متال تاریخ موسیقی نیست. این تنها آهنگی نیست که گروه بر اساس کتاب مقدس ساخته است، اما می تواند قوی ترین آن باشد.

۶- Nothing Else Matters

آلبوم: Metallica/The Black Album (۱۹۹۱)

هنگامی که مردم دچار غم و اندوه هستند، معمولاً اکثر آن ها به سراغ یکی از بهترین گروه های هوی متال نمی روند. اما واقعیت این است که می توانند این کار را بکنند، زیرا تصنیف «هیچ چیز دیگری مهم نیست» یکی از احساسی ترین و جذاب ترین ترانه های این ژانر است. مقدمه آهنگ به تنهایی بهترین گواه بر این موضوع است که متالیکا به اندازه آهنگ های تند، توانایی مدیریت بی نقص آهنگ های کندتر را نیز دارد. متن ترانه با انتخاب گیتاری دوست داشتنی و اجرای نرم هتفیلد انجام می‌شود که در همخوانی ها به وضوح خشن تر می شود.

تنظیم‌های ارکسترال به اندازه‌ای هستند که آهنگ به مقدار کافی بالا ببرند، و سولو هتفیلد نیز اوج بی نقصی برای آهنگ است. سر التون جان نیز ترانه Nothing Else Matters را دوست داشته و آن را یکی از بهترین آهنگ‌های تمام دوران نامیده است، و همکاری او با مایلی سایرس در کاور او بر این ترانه، ادای احترامی بسیار مناسب بر این آهنگ اورجینال کلاسیک است.

۵- The Unforgiven

آلبوم: Metallica/The Black Album (۱۹۹۱)

آهنگی که آنقدر خوب بود که متالیکا دو دنباله از آن نیز ساخت: The Unforgiven. آن صدای بوق همراه با رول درام، شروعی غیرعادی اما جذاب برای این تصنیف قدرتمند است که با یک بخش الکتریکی ساده ای که روی گیتار آکوستیک نواخته می شود، مقدمه ای عالی را فراهم می سازد. در حالی که وارد قسمت اصلی آهنگ می شویم، شعر سنگین ترانه، با همخوانی بسیار سبک تر در تضاد قرار می گیرد، که دارای آوازهای ملایم و خاطره انگیزی از هتفیلد است.

تکنوازی گیتار در وسط آهنگ، هیچ نیت را هدر نمی دهد، چیزی که حتی استادی مانند کرک همت نیز همیشه انجام نمی دهد. ترانه نابخشوده با صدایی تمیز شروع می‌شود، سپس به چیزی بسیار خشن‌تر اما بسیار مناسب منتقل می شود. می‌توانیم خشم پسری را که این آهنگ درباره اوست حس کنیم، و آن اشعار داستان سرکوب مادام‌العمر او را به شکلی قدرتمند و مختصر بیان می‌کنند. قسمت موخره با زیبایی ما را به پایان آهنگ می رساند، و روشی که آهنگ محو می شود، به طرز شگفت انگیزی زندگی این شخص را که در طول زمان محو شده است، تقلید می کند.

۴- Welcome Home (Sanitarium)

آلبوم: Master of Puppets (۱۹۸۶)

«به خانه خوش آمدی (آسایشگاه)» که بر اساس فیلم و کتاب One Flew Over the Cuckoo’s Nest ساخته شده است، با استفاده از هارمونیک برای ایجاد لحن تاریک و دراماتیک داستان آغاز می شود. از آنجایی که اشعار به صورت اول شخص هستند، این آهنگ بیشتر شبیه رمان معروف کن کیسی است تا اقتباس سینمایی حتی مشهورتر آن. هر کلمه به شکل بی نقصی روان خرد شده راوی خود را منتقل می کند، و آواز هتفیلد در اینجا مثل همیشه قوی است – مخصوصاً روشی که می گوید “فقط تنهایم بگذار”. یک تک نوازی مسحورکننده وجود دارد که پیش از هر بیت می آید، بخش جذاب دیگری از ساختار این آهنگ منحصر به فرد.

شبیه به ترانه های Fade to Black و One، قدرت این آهنگ در نیمه اول به آرامی شروع می شود و تا نیمه دوم بسیار سنگین تر می شود. این رویه نه تنها از نظر موسیقایی، بلکه به خاطر اشعار نیز بهترین انتخاب است، زیرا از صحبت های راوی در مورد محبوس شدن و عصبانیت به آزاد شدن خشونت آمیز آن خشم در تلاش برای فرار منتقل می شویم.

۳- Fade to Black

آلبوم: Ride the Lightning (۱۹۸۴)

افتتاحیه آکوستیک سنگین ترانه Fade to Black فضایی تاریک و دراماتیک ایجاد می کند که گیتار پس زمینه کرک همت بر شدت آن می افزاید. وقتی به متن ترانه می رسیم که دوباره توسط یک ریف آکوستیک غم انگیز فوق العاده همراهی می شود، وارد دنیایی می شویم که انتظار شنیدن آن در یک آلبوم ترش متال وجود ندارد. اشعار ترانه که با یک ریف گیتار سنگین برجسته می‌شود، عذاب عاطفی شخصی را نشان می‌دهد که اراده زندگی را از دست داده است. اینها برخی از بهترین اشعار متالیکا در یکی از احساسی‌ترین آهنگ‌هایشان هستند: «تاریک شدن نیازمند پیروزی بر سپیده دم است. روزگاری خود بودم، اما اینک او رفته است».

انتقال به نیمه دوم بسیار سنگین تر آهنگ بسیار عالی و بی نقص اتفاق می افتد، با آوازهای عالی تر و مجموعه ای فراموش نشدنی از سه نت توامان خشن و نزولی. سپس یک تک نوازی در این آهنگ وجود دارد که خودکشی راوی را با قدرت بیان می‌کند. و، به دنبال عنوان، همه چیز محو می شود، در حالی که سولو بیرحمانه تا زمانی که محو می شود ادامه می یابد. این آهنگ بدون شک یکی از برجسته ترین آهنگ ها از یکی از بهترین آلبوم های متال است.

۲- One

آلبوم: …And Justice for All (۱۹۸۸)

ترانه One از متالیکا یک تجربه سینمایی است. شروع این آهنگ با صدای تیراندازی، هلیکوپترها و سربازانی که در بحبوحه نبرد فریاد می‌زنند، روشن می‌کند که قرار است یک داستان جنگی روایت شود– موضوعی که گروه ثابت کرده به خوبی دیگر گروه ها به آن بپردازند. تقریباً ۲۰ ثانیه باید منتظر بمانیم تا گیتار وارد شود و یکی از بهترین مقدمه‌های هر آهنگ هوی متال (یا هر آهنگی) را خلق کند.

این آهنگ لحنی تاریک و غم انگیز می سازد و آواز هتفیلد به تدریج عصبانی و عصبانی تر می شود. بخش‌های سنگین‌تر نیمه اول آهنگ به‌طور بی نقصی ما را برای ورود به بخش بسیار سنگین‌تر (و سریع‌تر) آهنگ آماده می‌کند. خشم موجود در موسیقی به بهترین شکل با داستان وحشتناک اشعار مربوط به یک کهنه سرباز با جراحات مرگبار مطابقت دارد و کرک همت یکی از بهترین تکنوازی‌های گیتار تمام دوران را اجرا می‌کند. علیرغم فقدان باس، ترانه One هنوز به طور قابل درکی تا به امروز محبوب طرفداران باقی مانده است.

۱- Master of Puppets

آلبوم: Master of Puppets (۱۹۸۶)

هیچ چیز در دیکسوگرافی متالیکا سنگین تر و تاثیرگذارتر از آهنگ عروسک گردان نیست. از اولین نت، با خشونت تمام به دنیایی پرتاب می‌شویم که غیرقابل فرار به نظر می‌رسد. حدود یک دقیقه طول می کشد تا شعر شروع شود، و چه تجربه هیجان انگیزی تا رسیدن به این بخش. این آهنگ به خودی خود در مورد اعتیاد است و پیدا کردن آهنگی که به این خوبی این احساس را که تحت کنترل شخص دیگری هستید را به تصویر بکشد دشوار است. جوری که هتفیلد فریاد می زند “ارباب! ارباب!” و بقیه گروه در بین این کلمات دست از نواختن می کشند، تاثیرگذار، خشن، و بی نقص است.

در تکنوازی این آهنگ هنری خاص و پیشگامانه نهفته است، زیرا این آهنگ ترش متال تقریباً تبدیل به ارکستری از غم و اندوه عمیق می شود. البته ما باید به قسمت های اصلی آهنگ برگردیم، اما نه قبل از یک بخش توسعه یافته کاملاً جدید و یک سولو بسیار خشمگین تر. گروه متالیکا به داشتن تعداد زیادی آهنگ پیچیده با بخش‌های متمایز متعدد معروف بوده است، اما هرگز به اندازه این آهنگ معروف، نقاط قوتشان را با هم ترکیب نکرده اند: ستاره آنچه مسلماً اوج دستاوردهای متالیکاست.

منبع: روزیاتو

منبع خبر