تصاویر؛ عکس های شخصی، زندگی خصوصی و بیوگرافی مارگریتا بوی
فرادید| مارگریتا بوی در ۱۵ ژانویه ۱۹۶۲ (۲۵ دی ۱۳۴۰) در رم، ایتالیا متولد شد. او با قد حدود ۱٫۷۰ متر، یکی از برجسته‌ترین بازیگران زن سینمای ایتالیا است که از سال ۱۹۸۶ فعالیت حرفه‌ای خود را آغاز کرده است. بوی به دلیل بازی‌های احساسی و عمیق در نقش‌های دراماتیک و کمدی شهرت دارد.
کودکی و تحصیلات
مارگریتا در رم، در خانواده‌ای از طبقه متوسط بزرگ شد. اطلاعات دقیقی درباره والدین یا کودکی او در دسترس نیست، اما او در مصاحبه‌ها از علاقه‌اش به هنر و تئاتر از سنین پایین صحبت کرده است. او در آکادمی ملی هنرهای دراماتیک “سیلویو دامیکو” در رم تحصیل کرد و آموزش حرفه‌ای بازیگری دریافت کرد. این آموزش پایه‌ای قوی برای ورود او به دنیای سینما و تئاتر فراهم کرد.
آغاز حرفه بازیگری
بوی بازیگری را از اواسط دهه ۱۹۸۰ با نقش‌های کوچک در تئاتر و تلویزیون آغاز کرد. اولین نقش سینمایی مهم او در فیلم دومین شب عروسی (La seconda notte, ۱۹۸۶) به کارگردانی پوپو آواتی بود. همکاری‌های مکرر او با نانی مورتی، کارگردان برجسته ایتالیایی، به‌ویژه در فیلم‌هایی مانند ما یک پاپ داریم، او را به شهرت رساند.
نقش‌های برجسته
مارگریتا بوی در بیش از ۵۰ فیلم و سریال ظاهر شده است که برخی از مهم‌ترین آن‌ها عبارتند از:
ایستگاه (La stazione, ۱۹۹۰): نقش فلویا که برایش جایزه دیوید دی دوناتلو بهترین بازیگر زن را برد.
ما یک پاپ داریم (Habemus Papam, ۲۰۱۱): نقش یک روان‌درمانگر در این فیلم نانی مورتی.
مادر من (Mia madre, ۲۰۱۵): نقش مارگریتا، کارگردانی که با چالش‌های خانوادگی و حرفه‌ای روبه‌رو است.
دوستان من (Amici miei, ۲۰۱۱): بازی در این کمدی ایتالیایی.
روزهای ترک و جدایی (Giorni e nuvole, ۲۰۰۷): نقش السا که تحسین منتقدان را برانگیخت.
پینوکیو (Pinocchio, ۲۰۰۲): نقش مکمل در این اقتباس از داستان کلاسیک.
لعنت به روزی که تو را ملاقات کردم (Maledetto il giorno che t’ho incontrato, ۱۹۹۲): نقش در یک کمدی رمانتیک.
تحت درمان (In Treatment, ۲۰۱۳-۲۰۱۶): نقش یک بیمار در نسخه ایتالیایی این سریال روان‌شناختی. او همچنین در فیلم‌هایی مانند خانواده خوشبخت (۲۰۰۳) و راهنمای عشق (۲۰۱۱) بازی کرده است.
جوایز و افتخارات
مارگریتا بوی یکی از پرافتخارترین بازیگران زن ایتالیاست و جوایز متعددی دریافت کرده است:
جایزه دیوید دی دوناتلو بهترین بازیگر زن: برنده در سال‌های ۱۹۹۱ (ایستگاه)، ۱۹۹۹ (Fuori dal mondo)، ۲۰۰۸ (روزهای ترک و جدایی)، ۲۰۱۳ (Viaggio sola) و ۲۰۱۵ (مادر من).
جایزه انجمن ملی فیلم ایتالیا بهترین بازیگر زن: برنده در سال‌های ۱۹۹۱، ۲۰۰۱، ۲۰۰۷، ۲۰۰۸ و ۲۰۱۵.
جایزه انجمن ملی فیلم ایتالیا بهترین بازیگر نقش مکمل زن: برنده در سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۴. بازی او به دلیل توانایی در به تصویر کشیدن شخصیت‌های پیچیده و احساسی، به‌ویژه در آثار نانی مورتی، تحسین شده است.
زندگی شخصی
مارگریتا بوی زندگی شخصی‌اش را تا حد زیادی خصوصی نگه داشته است:
ازدواج: او در سال ۱۹۹۰ با سرجو روبیک، جراح ایتالیایی، ازدواج کرد، اما این ازدواج در سال ۲۰۱۲ به جدایی انجامید. این زوج یک دختر به نام کاترینا (متولد ۲۰۰۱) دارند.
علایق شخصی: بوی به ادبیات، موسیقی کلاسیک و تئاتر علاقه‌مند است. او در مصاحبه‌ها گفته که از مطالعه رمان‌های کلاسیک ایتالیایی لذت می‌برد و گاهی در تئاترهای محلی رم شرکت می‌کند.
محل زندگی: او بیشتر در رم زندگی می‌کند، اما به دلیل پروژه‌های سینمایی گاهی به شهرهای دیگر ایتالیا یا خارج از کشور سفر می‌کند.
فعالیت‌های دیگر
بوی علاوه بر بازیگری، گاهی در تئاتر نیز فعالیت دارد و در نمایش‌های کلاسیک و مدرن روی صحنه رفته است. او همچنین به مسائل اجتماعی، به‌ویژه حقوق زنان و آموزش، علاقه‌مند است و در برخی کمپین‌های خیریه مرتبط با این موضوعات مشارکت کرده است. بوی در شبکه‌های اجتماعی حضور فعالی ندارد و ترجیح می‌دهد از حاشیه‌های رسانه‌ای دور بماند.
ویژگی‌های حرفه‌ای
حدود ۹۰٪ از آثار مارگریتا بوی سینمایی و ۱۰٪ تلویزیونی هستند. او بیشتر در ژانرهای درام و کمدی رمانتیک ظاهر شده و همکاری‌های مکررش با نانی مورتی (بیش از ۵ فیلم) از برجسته‌ترین نقاط کارنامه‌اش است. بوی اغلب نقش زنانی قوی، اما با آسیب‌پذیری‌های احساسی را ایفا می‌کند که با چالش‌های خانوادگی یا اجتماعی روبه‌رو هستند. همکاری او با بازیگرانی مانند میشل پیکولی و کارگردانانی مانند فرزانو اوزپتک، جایگاه او را در سینمای ایتالیا تثبیت کرده است.
نتیجه‌گیری
مارگریتا بوی با نقش‌های به‌یادماندنی در فیلم‌هایی مانند ما یک پاپ داریم، مادر من و ایستگاه به یکی از برجسته‌ترین بازیگران زن سینمای ایتالیا تبدیل شده است. زندگی شخصی آرام، ازدواج و جدایی کم‌حاشیه، و تعهد به نقش‌های عمیق و احساسی، او را به شخصیتی قابل احترام در صنعت سینما بدل کرده است.
